_{Foto: Claire Droppert}

LANDELIJK STEUNPUNT VERLIES

Het is begin juli 2016 als ik via mail respons krijg van het steunpunt verlies (LSV). Ik had hen een mailtje gestuurd met de vraag of ze als platform zouden willen fungeren voor een serie blogs van mijn hand over het drama. Spoedig heb ik Klaas-Jan, de directeur aan de lijn.

Hij nodigt me voor overleg uit om naar Amersfoort te komen waar hun organisatie is gevestigd. Een paar dagen later rijd ik erheen. De locatie ligt er mooi bij in een bosachtige omgeving. Hij loopt naar buiten, ontvangt me hartelijk en leidt me langs een mooi wit huis naar een gebouwtje dat daarachter ligt. Daar is het steunpunt. We gaan naar een open zolder en nemen plaats aan een tafel naast meerdere bureaus. We wisselen verwachtingen uit. Klaas-Jan vertelt voorts over het steunpunt en hoe hij daar verzeild is geraakt. Drie pijlers kent het: begeleiding van uitvaartorganisaties, het verzorgen van een pakket opleidingen op HBO(+) niveau voor rouwbegeleiding en tot slot het fungeren als telefonische hulpdienst. Ik wil graag weten hoe hij hier terecht is gekomen. Hij had opdracht om verbeteradviezen te geven aan de organisatie hier en toen werd hij gevraagd of hij zelf de leiding ervan op zich wilde nemen. Dat voelde en voelt goed voor hem; het blijkt een mooie afsluiting van zijn werkend leven. Bovendien had hij het gevoel dat daarin iets had ontbroken. Hij typeert het als een grauwsluier die over zijn leven lag die hij nu kwijt is. Door deze ontboezeming voel ik me hier vertrouwd; het klopt dat ik hier zit.

Dat gevoel wordt versterkt als hij zijn/hun visie op rouwprocessen toelicht. Heel lang, tot voor ruwweg een decennium geleden, werd rouwen als een soort “project” gezien. Als iets waar je in een aantal nauw omschreven fasen naar een einddoel toewerkte waarna het “afgesloten” werd. Die visie is niet houdbaar zoals uit veel onderzoek blijkt. Mensen reageren heel verschillend op een ingrijpend verlies. Sommigen duiken heel snel en diep en soms ook lang in hun emotie om de pijn te doorleven terwijl anderen zich juist richten op het aanpakken van praktische zaken in verband met het verlies. De diverse stijlen zullen in de praktijk elkaar in de tijd meestal afwisselen, ook bij dezelfde persoon. Erg belangrijk in de nieuwe visie is dat de notie wordt ontkracht dat een ingrijpend rouwproces op een gegeven moment helemaal “af” is. Dat gaat heel vaak niet op; velen moeten de pijn van een verlies met wisselend intensiteit hun hele leven bij zich dragen. Vanuit dit nieuwe perspectief op rouwen gaat het er niet om het verlies kwijt te spelen maar om het in je leven te integreren. Het betreffende verlies, je kunt het een breuklijn noemen, wordt onderdeel van je identiteit. De rol en reactie van(uit) de omgeving is cruciaal: het is een “psycho-sociaal" proces. Een goede dan wel slechte reactie kan je respectievelijk maken dan wel breken; soms is een inadequate reactie (nog) schadelijker dan het verlies zelf.

Terwijl ik luister denk ik: “Ja op dit inzicht dat al bij me sluimerde zat ik te wachten”. Dan is het mijn beurt en ik vertel over het drama en hoever ik ben gevorderd met mijn schrijfwerk. Klaas-Jan luistert zeer aandachtig en uit alles wat hij zegt spreekt bemoediging van mijn project. We naderen het eind van ons gesprek dat 2 uur duurt. Hij geeft aan mij graag als gastcolumnist erbij te willen hebben. Ik rijd daarna terug rijd naar huis, een zonnige tocht tegen een frisse zomerwind in. De week erna ben ik vol van de ontmoeting en alle indrukken die ik moet verwerken. Dan ontvang ik de volgende mail van Klaas-Jan: 

Beste Rob,

Ik kijk in zachtheid terug naar onze laatste ontmoeting en doe je graag een aanbod om een Blog op onze site te verzorgen. Als titel van de blog stel ik voor ‘Verbonden in verdriet’. 2 wekelijks zouden we een vervolg kunnen geven op de voorgaande blog (max. 800 woorden) en dit alles kunnen verrijken met passende visualisaties. Zoals je zelf al zei, is het mooi als je de context van het vreselijk gebeuren wat meer beschrijft. De context is de liefde van Daphna en Joris waarmee ‘rouw is de achterkant van liefde’ meer reliëf krijgt.

Uiteraard ben ik van harte bereid om ter verdieping van je blogs, te reflecteren op je aangeleverde teksten. Als de blogs geschreven zijn, kun je de verzameling blogs, al dan niet aangepast, als aparte bundel uitgeven. Wij zorgen voor de promotie.

Ik hoor graag of je van mijn aanbod gebruik maakt.

Hartelijke groet,

Klaas-Jan.