Woensdag 7 mei 2014 mei. Vandaag overlijdt Dana. Het stoppen van haar leven komt als een doemtijding uit Bangkok. Er is gisteren een tijdstip voor de levensbeëindigende operatie vastgesteld zodat ze haar nieren kan doneren. Haar situatie ging snel achteruit en ze zou nu spoedig sterven dus er is haast bij. Dit is een collectieve beslissing met de artsen daar. Voor Joris is het niettemin het vreselijkste besluit van zijn leven als haar vader. Ik ben thuis als ik s ‘ochtends preciezere informatie krijg. Ik bel Annemarie die probeert al wat te werken en zeg: “We moeten naar Amsterdam, we verzamelen daar om dat samen als families mee te maken”.
Ze overlegt even met haar collega’s en gaat dan weg. Ik pik haar op en verontschuldig me in de auto voor mijn dwingende toon. Ik realiseer me dan heel goed hoe ontzettend belangrijk het voor me is om dit alles samen met haar te kunnen beleven en delen. In Amsterdam verzamelen we ons in de flat van Joris en Daphna waar nu zijn broer Job en diens vriendin Hannah bivakkeren. We zijn met zijn zevenen, Rob B. is erbij evenals Liselot en Bram. We hebben contact met Bangkok terwijl Dana’s leven ten einde komt; we zien soms beelden van de familie in het ziekenhuis per sms. Hartverscheurend. Het is afgelopen.
De volgende dag rijd ik naar het uitvaartcentrum in Amsterdam Zuid. Daar ontmoet ik Rob B, Job en Hanna weer bij de begrafenisondernemer. Ik ben ruim op tijd en parkeer de auto. Ik steek even over naar de singel, er liggen takken op de weg want het is erg winderig weer en staar over het water, het is zo onwezenlijk. Alles wat er de afgelopen anderhalve week is gebeurd met als finale klap de dood van Dana. De begrafenisondernemer ontvangt ons en we brengen de grote lijnen in kaart. Daphna komt zaterdagochtend vanuit Phnom Penh aan evenals de familie uit Bangkok met het kistje met Dana. Daphna wordt zaterdagochtend vroeg ingevlogen vanuit Phnom Penh. Zondag volgt de gelegenheid tot condoleance en maandag de begrafenis op Gan Hansjalom.
Aan het eind van deze middag rijden we naar het huis van Liselot, Bram en Moos in Utrecht. We gaan buiten op hun terras zitten rondom de houten tafel. En praten, vooral over gisteren, het overlijden van Dana. Eerst was Daphna dood en nu dat kleine mooie levendige meisje ook. We zijn emotioneel, drinken en eten wat. Moos van bijna 2 jaar draait om ons heen. Hij ziet volwassenen huilen en kan dat niet plaatsen. Waarom zijn ze zo verdrietig? Hij vindt het helemaal niet leuk. Hij heeft nu geen nichtje meer heeft om mee op te trekken en samen groot te worden. Ze waren immers bijna even oud. Dáarnaar hadden Liselot, Joris, Daphna en Bram uitgekeken. Een mooie verwachting waarvan in één brute klap de bodem in is geslagen.
De volgende zaterdagmiddag rijden Anne en ik naar het uitvaartcentrum waar de kist van Daphna vooralsnog staat opgebaard. Grote spanning want we zullen Daphna zien en later, begin van de avond, volgt de hereniging met de familie uit Bangkok. We voegen ons bij Liselot, Bram, Job, Rob en Hannah. Ze zitten er terneergeslagen bij. Achterin staat de kist van Daphna. Ze knikken in die richting, schudden het hoofd en zijn er zijn tranen. We lopen naar de kist en dáar ligt Daphna. Het is en schok. Dát we dit zien maar ook dat we nu daadwerkelijk worden geconfronteerd met de onherroepelijkheid van de dood. Haar mooie handen liggen in haar schoot, de vingers sierlijk ineengevlochten. Er zit een ringetje om een van de vingers. Het is raar maar dat is mooi, gaaf. Nu drinken we een kopje koffie, komen wat tot bedaren. Dan wordt de kist gesloten en in een begrafenisauto geplaatst, op weg naar de locatie even verderop waar ze hierna wordt opgebaard. Later in de avond komt Dana naast haar te liggen.