DE KOFFIETAFEL
Een warme dag eind mei 2014. De woonboot ligt er kalm en vredig bij. Ze heeft een korte treeplank en via een omweggetje over het dek kom je haar buik binnen. Ik voeg me bij het groepje dat net aan een gesprek is begonnen. Joris zit in een T-shirt aan het hoofd van de tafel. Die doet voor van alles dienst zoals nu met een gezelschap koffiedrinken en praten.
Een bijzonder gezelschap vandaag, dat wel! Twee jaar geleden zaten Joris en Daphna ook aan deze tafel. Een werktafel was het toen; beide hadden ze een laptop staan met online verbinding naar Bangkok. Ze waren daar toen al bijna met zijn drieën want in de hoogzwangere buik van Daphna was Dana voorspoedig aan het groeien. Er hing een sfeer van arbeid en verwachting maar ook van gezelligheid: we dronken samen een paar kopjes koffie en praatten bij.
Nu is er ook koffie. Er staan koekjes op tafel, en mokken, melk en suiker. Nu wordt er niet bijgepraat. De sfeer is ernstig, wat gespannen en aftastend. Maar niet onvriendelijk. Belangrijke mensen van de Verenigde Naties zijn op bezoek. Twee man, de baas is een Catalaan die nu de leiding heeft in Nairobi en hij is hier samen met zijn Nederlandse assistent die daar ook woont. Ze zijn beide in pak. Ik heb voor de gelegenheid maar een zomers jasje aangetrokken; Wanda en Rob B die het gezelschap complementeren zijn eenvoudig gekleed.
Wat valt er te zeggen, hoe valt er een brug te slaan tussen het onmetelijke verdriet van Joris en de mannen van de VN die indirect verbonden zijn met de ramp? Joris en Daphna waren immers in Cambodja op missie voor de VN ten tijde van de dodelijke aanslag. De mannen doen hun best. De Catalaan probeert de stilte te vullen. Het gaat over het aanstaande WK voetbal en de komende confrontatie tussen de vorige finalisten, Nederland en Spanje. Toen won Spanje en wat gaat er nu gebeuren? Hij geeft aan dat Joris altijd weer welkom is bij de VN en voegt daar aan toe “when you are recovered”. Deze laatste woorden blijven als een groot vraagteken boven de tafel hangen.
De beide mannen hebben een bijzondere agenda vandaag. Ze waren eerder vandaag bij de burgemeester van Amsterdam. En gaan hierna naar Willem Alexander en Máxima. Best speciaal maar het maakt geen grote indruk op ons. Want nu, rond deze tafel hangt de sfeer van een niet te bevatten verlies. Daphna zat dáar 2 jaar geleden, waar de assistent nu zit, met Dana in haar buik. Ze zijn nu dood. Dat maakt zo’n gesprek wel erg ongemakkelijk. Toch worden er lijntjes gelegd. Het geeft Joris het gevoel dat hij weer terug kan keren bij de VN, dat de deur open staat. Maar wat is dat helemaal waard als hij daar alleen naar toe moet? En ver weg zou zijn van ons, de familie en zijn vrienden die als een kring om hem heen staan. Bar weinig.
De mannen staan op en wij ook, Ze gaan vertrekken maar het duurt nog een minuut of 5 voor ze over de treeplank gaan. Op naar de volgende afspraak, naar Willem Alexander en Máxima. En oh ja, ze willen het openbaar vervoer nemen; hoe komen ze bij een OV halte vragen ze ons. Een kwartier later gaan Joris en ik per auto op weg naar zijn eerste therapiesessie. En ja hoor, daar zien we een stuk verderop de mannen van de VN wat verloren over een kruispunt lopen. Verdwaald? Of misschien ook wat verdwaasd na deze koffietafel waar de dood ook bij zat.
