Hoe vaak hoor je het niet: ‘Je moet het loslaten’, ‘Je moet je verlies verwerken’ en ‘Je moet je verlies een plekje geven”. Maar rouwen is een individueel proces. Ieder rouwt op zijn eigen wijze. Moeten hoort daar helemaal niet bij. Al dat moeten staat in het teken van het oplossen, het verlies achter je laten, er niet meer aan hoeven denken. Hoe anders is het als je de ander niet loslaat maar anders vasthoudt. De ander is en blijft bij je. De ander is onzichtbaar in je verbeelding in je herinnering en in je hart aanwezig. Bij die wijze van rouw geef je uitdrukking aan de betekenis die de ander voor je heeft. Daarmee geef je het verlies geen plekje maar zoek je een nieuwe plek voor jezelf in het land van wording. Daarmee wordt rouw zachter en liefdevoller.
Annie Groot heeft bij een fataal ongeluk in één klap haar man en dochter verloren. In haar gedichtenbundel ‘Onzichtbaar aanwezig’ wordt haar verlies voelbaar. In haar gedichten laat ze haar verdriet toe, bewerkt haar verlies tot een prachtige betekenisvolle gedichtenbundel. Het schrijven van gedichten, ook na bijna 23 jaar na haar verlies, heeft haar geholpen om emoties te doorleven en om van het leven, ondanks het gemis, te omarmen. Onzichtbaar aanwezig is een uitnodiging om je dierbare anders vast te houden. Je vindt meer informatie op de volgende website: https://anniegroot.nl/