Medewerkers moeten zich rationeel gedragen, als homo economicus. Iedere organisatie droomt daarvan. Maar achter iedere medewerker staat een mens met gevoelens, behoeften en irrationaliteit. Een mens met hommeles thuis en op het werk. De logica van het verstand schiet te kort bij de begeleiding van de mens achter de medewerker.
Bij veranderingen en ernstig verlies gaat het om de logica van het gevoel. Jammer genoeg hebben leidinggevenden dikwijls niet de tools beschikbaar om medewerkers, die een ernstig verlies hebben geleden, op een rouw sensitieve wijze te begeleiden. Daarmee ligt langdurig verzuim en onnodig uittreding op de loer.
Dienstverlenende organisaties hebben, naast medewerkers, ook cliënten/patiënten die een ernstig verlies hebben geleden. Uitvaartorganisaties hebben daar zelfs hun werk van gemaakt. En ook gezondheidszorg organisaties zien zich gesteld voor de uitdaging om mensen, op weg naar herstel, psychosociaal te begeleiden. Het gaat dan om empathische hulpverlening met begrip voor de emotionele impact van verlies.
In de reguliere opleidingen van managers en hulpverleners is er geen aandacht voor rouw gerelateerd gedrag en adequate begeleiding. Dat is jammer want daarmee wordt er geen ontstaat er geen rouw sensitieve hulpverlening en rouw sensitieve organisaties.
Het organiseren van rouw sensitiviteit in een organisatie vereist een doordachte aanpak waarbij zowel beleid als cultuur gericht zijn op het ondersteunen van medewerkers met een indringend verlies.