Over het onderwerp rouw moeten we meer praten, lezen en delen. Wanneer we het over rouw hebben wordt het ineens verdacht stil. De omgeving ervaart het als zeer ingewikkeld.

Hoe moet je een nabestaande aanspreken? Wat moet je zeggen? Je kunt het dan maar beter vermijden, een nabestaande ontlopen. En nabestaande, die voelen zich vaak alleen!

Het verlies van je partner, waar je lief en leed mee deelt, of je kind, waar je dagelijks voor zorgt, heb je aan de dood verloren. Het is een verlies waar veel nabestaanden iedere dag mee moet leren leven. Als je wakker word of naar bed gaat, geen dierbare. Het samen zitten op de bank met een glaasje wijn of een kopje thee, of met je gezinnetje aan tafel, het is ineens voorbij. Maar hoe gaan we er mee om en hoe kan de directe omgeving betrokken zijn?

Over rouw en het rouwproces wordt nog veel te weinig gesproken en veel mensen beschouwen het te ingewikkeld om een gesprek te beginnen. Er zijn voorbeelden waarbij vrienden een blokje om gaan omdat ze de confrontatie niet aan kunnen, geen gesprek durven te beginnen of niet weten waarover ze moeten praten. “De nabestaande kan mij altijd bellen” krijg je vaak te horen, maar een nabestaande voelt zich te kwetsbaar om te bellen. Er is bijna niets erger dan de opmerking “Je kunt mij altijd bellen”. Het is voor de direct betrokkene en voor nabestaanden een behoorlijk ongemak en volgens ervaringsdeskundigen kun je dat ongemak alleen maar weghalen door er juist over te praten en over te schrijven.

“Het heeft mij enorm geholpen om met gelijkgestemden te praten over mijn verlies, maar ook mijn directe omgeving mengde zich voortdurend in het gesprek” aldus Ria op het Forum van Steun bij Verlies, die erg blij is met deze dagelijkse gesprekken en het delen van andere rouwervaringen.

Op het forum van Steun bij Verlies kun je deze vrijblijvende verhalen of ervaringen delen met lotgenoten. Zij hebben aan een half woord genoeg, zij begrijpen je. Kijk gerust op ons forum, het zijn bijzondere verhalen.